محاسن مراجعه به داوری برای حل اختلافات را می‌توان اینگونه برشمرد:
• حل اختلافات از طریق داوری بی‌هزینه یا کم هرینه است. در حال حاضر برای حل اختلافات مالی از طریق مراجع قضائی، خواهان باید در مرحلۀ بدوی ۳٫۵ درصد و در صورت تجدیدنظرخواهی ۴٫۵ درصد هزینۀ دادرسی را پرداخت نماید. به عبارت دیگر، برای رسیدگی به دعاوی مالی در مراجع قضائی ۸ درصدِ ارزش خواسته، به‌عنوان هزینۀ دادرسی پرداخت می‌شود و در برخی موارد، هزینۀ وکیل نیز به آن اضافه می‌شود. حال آنکه با توافق با داور می‌توان مبلغ کمتری هزینه کرد و در صورت عدم توافق، حق الزحمۀ داوری مطابق تعرفۀ قانونی تعیین شده است.
• کوتاه‌شدن روند رسیدگی و حل اختلاف. در دادگستری در کنار رسیدگی به دعوای ما، به صدها و هزاران دعوای دیگر نیز رسیدگی می‌شود، درنتیجه زمانی که برای حلِ اختلاف ما گذاشته خواهد شد بسیار کم است. حال آنکه داور می‌تواند با فراغ خاطر برای حل اختلاف زمان اختصاص دهد.
• داوری رسیدگی تک‌مرحله‌ای است. آرای صادره از مراجع قضائی در چند مرحله قابل اعتراض است: واخواهی، تجدیدنظرخواهی و اعادۀ دادرسی. در داوری این رسیدگی تنها در یک مرحله انجام می‌شود و جز در موارد معدود، قابل رسیدگی مجدد نیست.
• خلوت‌شدن دادگاه‌ها. اگر مردم عادت کنند برای اختلافات جزئی از نهاد داوری استفاده کنند حجم بسیاری از پرونده‌های مراجع قضائی کم خواهد شد و رسیدگی به پرونده‌های با اهمیتِ بیشتر، با دقت و صرف زمان بیشتر انجام خواهد شد.
داوری نهاد پیشرفتۀ کدخدامنشی و ریش‌سفیدی است. داوری نوعی واسطه‌گری خوب، بی‌هزینه یا کم هزینه است که به ترویج فرهنگ مذاکره و گفتمان به‌جای دعوا و درگیری کمک می‌کند. در دورانی که مردم جامعه از ریش‌سفیدی برای حل اختلافات خود استفاده می‌نمودند، انعطاف بیشتری در حل اختلافات خود داشت و با کمی گذشت، به قضاوت افراد بی‌طرف به‌عنوان ریش‌سفید (داور) تسلیم بودند. هر یک از دو طرف دعوا اعتقاد داشتند افرادی مطمئن و منصف برای قضاوت بین آن‌ها هستند و روحیۀ ملاحظه و درک هم‌نوع داشتند و به طرف اختلاف خود و قول و قرار او اعتماد می‌کردند و از آن طرف، کسی که متعهد به کار یا عملی می‌شد با خویش‌نظارتی خود را متعهد به اجرای تعهداتش می‌دانست.