فرجام‌خواهی به معنای درخواست رسیدگی دوباره به یک پرونده کیفری یا حقوقی است.
دادگاه فَرجام یا دیوان تمیز ، دادگاهی است که عمدتاً به فرجام‌خواهی رأی‌های صادره توسط دادگاه‌های عمومی یا تجدید نظر کشوری رسیدگی می‌کند.
یکی از مهم‌ترین وظایف دیوان عالی کشور، نظارت بر اجرای درست قوانین در دادگاه‌هاست. درواقع، دیوان عالی کشور مسئولیت خود را در فرجام خواهی ایفا می‌کند.
رسیدگی فرجامی، بنابر ماده ۳۶۶ آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۷۹، عبارت است از تشخیص هماهنگی یا ناهماهنگیِ رأیِ فرجام‌خواسته با موازین شرعی و مقررات قانونی.
به‌بیان دیگر، دیوان عالی کشور، رأیِ فرجام‌خواسته را تایید یا نقض می‌کند و درصورت نقض، چون شأن رسیدگی به ماهیت دعوا را ندارد، پرونده را برای صدور رأی شایسته، به مرجعی پایین‌تر می‌فرستد.
کسی که علیه او دعوی فرجامی طرح می‌شود اصطلاحاً فرجام‌خوانده نامیده می‌شود و کسی که از حکمی یا قراری فرجام می‌خواهد یعنی مدعی در دعوی فرجامی است را فرجام‌خواه می‌گویند.
فرجام‌خواهی یکی از روش‌های شکایت از آرای حقوقی است. باید به این نکته توجه کرد که فرجام‌خواهی روش شکایت اصلاحی نیست؛ زیرا دیوان عالی کشور ، مرجع طرف سومِ رسیدگی نیست تا بتواند پرونده را دوباره قضاوت کند.
براین اساس، فرجام‌خواهی با تجدیدنظرخواهی که روشی اصلاحی است و در دادگاه تجدیدنظر استان انجام می‌شود، کاملا متفاوت است.